Na een ziekenhuisopname vanwege een bloedvergiftiging en een herstelperiode, was haar gezondheid te broos om naar huis te gaan. Daarom woont mevrouw Henny van Duin-Bikker (86) uit Bussum nu bij Vivium Godelinde, waar ze verzorgende Roy Bosch (36) leerde kennen. ‘Ik woon hier nog maar net, toch is hij me al heel vertrouwd.’
Het 1-kamerappartement op de vierde verdieping is licht met grote ramen. Mevrouw zit op haar gemak op een stoel bij het raam. ‘Ik heb een mooie plek hier’, knikt ze tevreden. ‘Tuurlijk ben je het liefste thuis’, kijkt ze naar haar man Joop, die elke dag met de auto op bezoek komt. ‘Maar hier kun je goed zijn. Ik voel me hier prettig.’ Hun gezamenlijke woning staat elders in Bussum. Daar redden ze het tot voorkort samen met huishoudelijke hulp, thuiszorg en de maaltijdservice van Vivium. Maar na vier weken herstellen bij het Vivium Transitorium was haar gezondheid nog te broos voor die situatie.
‘Je kunt hier goed zijn. Ik voel me hier prettig’
Zo verhuisde mevrouw in juli naar dit Zorgeloos wonen-huurappartement met alle benodigde of wenselijke zorg dichtbij. En dat geeft haar een veilig en gerust gevoel. ‘Mevrouw doet veel zelfstandig’, vertelt Roy. Bovendien springt meneer bij en controleert of ze haar medicijnen ingenomen en ogen gedruppeld heeft. Roy: ‘Ik help haar alleen met douchen, aankleden doet ze zelf. En ik doe de wondverzorging. Met een heel kwetsbare huid heeft ze snel last van wondjes en die genezen langzaam.’ Mevrouw knikt en gebaart naar het verband op haar onderarm: ‘Wil je daar zo nog even naar kijken?’
Tijdens die contactmomenten praten ze over van alles en nog wat. ‘Vooral over vakanties, want ik hou van reizen en dagjes weg’, vertelt Roy. ‘O ja’, reageert mevrouw. ‘Laatst hadden we het over Normandië, toch?’ Ook de twijfel om weer samen zelfstandig thuis te wonen is weleens onderwerp van gesprek. ‘Ze is altijd vrolijk en reageert ontspannen’, zegt Roy. ‘Ook op de grapjes, die ik maak om te relativeren. Ook al zijn ze soms op het randje.’ Ze schieten allebei in de lach en halen een voorval van afgelopen week aan. ‘Maar dat blijft binnen deze muren’, lachen ze quasi samenzweerderig. Roy vervolgt serieus: ‘Als mevrouw, zoals die keer, belt voor hulp, dan is er ook echt iets.’
Mevrouw is gesteld op haar privacy en heeft geen behoefte om aan te sluiten bij activiteiten of de koffie- of theemomenten beneden. ‘Ik maak hier zelf mijn koffie’, legt ze uit hoe ze haar eigen leven leidt. ‘Ik verveel me nooit. Ik hou van lezen.’ Het echtpaar eet vier keer per week samen in het restaurant van Godelinde. Voor mevrouw is dat onderdeel van het Zorgeloos wonen-arrangement en meneer rekent ter plaatse af. ‘Zo eet hij ook een gezonde, goede maaltijd’, knipoogt mevrouw. Aan de grote tafel hebben ze dan een praatje met andere bewoners of gasten uit de buurt. De andere dagen maken ze zelf iets eenvoudigs klaar in de kitchenette van het appartement.
Voorheen werkte Roy met kinderen in de sportieve opvang. Zijn tante opperde een andere doelgroep vanwege zijn zorgzaamheid. Na een open dag bij Vivium was de keuze snel gemaakt. 7,5 jaar geleden begon hij als helpende en groeide door naar verzorgende. ‘Ik werk in een jong, hecht team. Tuurlijk is het werk soms zwaar, maar we lachen hier ook. De meeste bewoners ken ik best lang. Dan bouw je een band met elkaar op. En het werk geeft voldoening.’ Mevrouw knikt en blijkt verpleegkundige te zijn geweest: ‘Van dit werk moet je houden om het te willen en kunnen doen.’