Ze hadden dit jaar allebei met pensioen kunnen gaan, maar besloten anders. Marco (67), directeur Vivium Zorggroep klantgroep geriatrische revalidatiezorg, en Karin (67), eerst verantwoordelijk verzorgende op A26 in Naarderheem Blaricum, zijn al tientallen jaren betrokken bij Vivium en blijven voorlopig nog even. Waarom? Omdat ze hun werk nog steeds belangrijk én leuk vinden.
Waarom nog niet stoppen?
Karin werkt inmiddels al bijna drie decennia bij Vivium als zorgmedewerker. Marco zit sinds 2000 op de directiestoel. Beiden zijn ze meegegroeid met de ontwikkelingen, veranderingen en uitdagingen van de organisatie – en daar halen ze nog steeds plezier en energie uit. “De reden dat ik nog niet stop? Heel simpel,” zegt Karin. “Ik wil de nieuwbouw nog meemaken. We hebben eerder een verhuizing en renovatie gedaan, daar was ik ook bij. En ik vind mijn werk gewoon echt leuk. Bovendien is mijn man al gepensioneerd dus ik zie hem al vaak genoeg”, voegt ze met een lach toe. “En ik wil ook jonge collega’s helpen. Ze begeleiden, motiveren, laten zien hoe mooi dit vak is.”
Voor Marco speelt de inhoud van zijn werk een grote rol. “Het is zo’n bijzondere tijd voor de ouderenzorg. We moeten onszelf echt opnieuw uitvinden. Hoe zorgen we dat iedereen die dringend zorg nodig heeft, tijdig geholpen kan worden? Hoe blijft zorg toegankelijk en van goede kwaliteit? Daar wil ik aan bijdragen. Mijn pensioen voelde als te vroeg. Ik merk dat ik nog creatief genoeg ben en verantwoordelijkheid voel, zeker ook voor het nieuwe dat we in de nieuwbouw gaan neerzetten.”
Dat gevoel van “ik wil nog” maakt voor hen beiden het verschil. Marco: “Voor je pensioen móét je werken, erna wíl je werken. Dat geeft vrijheid. Je kijkt anders naar je werk.” Karin stemt ermee in.
Reacties & toekomstplannen
De reacties uit hun omgeving zijn divers. Karin: “Mijn kinderen vinden het prima, mijn man vroeg of ik nu niet gewoon kon stoppen. En sommige collega’s zeggen dan: nou, je verdient tenminste lekker bij! Maar dat geld zet ik gewoon op mijn spaarrekening.” Marco: “Mijn vrouw en kinderen snappen het, maar mijn buurman van 88, die elke maandagavond bij ons komt eten, verklaart me voor gek. Die vindt pensioen het mooiste wat er is. Maar ik voel het anders. Ik wil nog van betekenis zijn.”
Over wanneer het wél genoeg is, zijn ze nuchter. Dat het in ieder geval na de opening van de nieuwbouw zal zijn staat wel vast. Maar een duidelijke einddatum heeft Karin niet. “Zolang ik me goed voel en het werk leuk blijft, zie ik wel.” Marco: “In januari 2027 stop ik als directeur. Maar hoe het verder loopt, laat ik een beetje gebeuren.” Beiden zijn ze het erover eens: je stopt pas, als het goed voelt om te stoppen.
Bijna 25 jaar collega’s
Ondanks hun verschillende functies, kennen Marco en Karin elkaar al bijna 25 jaar. Ze werkten ook weleens samen – tijdens uitbraken zoals COVID en schurft, maar ook bij vrolijke momenten zoals het jaarlijkse kerstspel voor cliënten. “Ik was altijd de herder,” lacht Marco. “En ik was Gabriël,” vult Karin aan. “We hebben samen lastige casussen meegemaakt, maar ook echt gelachen. Je bouwt een bijzondere band op.”
Die collegialiteit waarderen ze ook in elkaar. Karin: “Marco is laagdrempelig en staat achter ons. Natuurlijk is hij directeur, maar hij is ook gewoon collega.” Marco: “Karin is open en eerlijk. Wat ze zegt, dat meent ze. Ze is een vakvrouw. Positief, altijd aanwezig, en een voorbeeld voor anderen.”
En wat gunnen ze elkaar voor de toekomst? “Natuurlijk veel liefde, geluk en gezondheid. En dat we dit werk nog even met plezier kunnen blijven doen, vooral voor onze cliënten.” zegt Karin. Marco knikt: “Dat we de zorg kunnen blijven bieden aan wie het echt nodig heeft. En ik hoop dat de ervaring en kennis van mensen zoals Karin net zo gewaardeerd blijft als de frisse blik van jongere generaties.”
Tot slot
Marco en Karin zijn het roerend eens: je moet met pensioen gaan als jij daar klaar voor bent – niet omdat het op papier kan. Marco: “Je gevoel is leidend. En als je merkt dat je omgeving iets anders ziet dan jij, laat je dan ook eens spiegelen. Je moet het wel goed blijven doen.” Karin: “En tot die tijd? Niet lullen, maar poetsen!”
In een tijd waarin kennis en ervaring hard nodig zijn, laten Marco en Karin zien dat doorwerken na je pensioen geen uitzondering hoeft te zijn, maar een bewuste keuze – uit liefde voor het vak, de cliënten, én de collega’s.