Harmonie. Dat is hoe ze hun team, Ploeg/Dissel op De Stichtse Hof, in een woord karakteriseren. Op het oog lijken ze verschillend, maar hart voor de bewoners én elkaar hebben ze gemeen. “We delen lief en leed, en accepteren elkaar zoals we zijn.”
Dat is de crux, leggen woonondersteuner Anja Höppener (1966) verzorgende Laura van der Linden (1979) enthousiast uit waarom dit team volgens hen “als een tierelier” draait. Na een interne hergroepering ontstond de basis voor dit team in 2015. Nu zijn ze met elf vaste krachten, van twintigers tot zestigers met diverse achtergronden en karakters. “We gaan er met z’n allen voor, voor elkaar en voor onze bewoners”, vat Anja hun instelling samen.
Goed communiceren
Om goed te functioneren moet je goed communiceren, stelt Laura. “Als er iets is, dan bespreken we dat met elkaar en we spreken elkaar ook op iets aan: kun je daarop letten?” Anja knikt: “Daardoor hebben we nooit sores, het is niet persoonlijk.” En als een nieuwe of tijdelijke collega wat stookt of smoest, dan nemen ze dat als team op: hier praten we met elkaar niet over elkaar. “We dragen het samen”, zegt Laura, “zo voelt dat ook echt. We ruilen en regelen het onderling vaak, daar heeft een teammanager geen omkijken naar.”
Gekkigheid
Bij de start van dit team moest Laura best even wennen. “Omdat het er wel heel speels aan toe ging met aardig wat gekkigheid.” Humor bleek al snel een kracht. Ze maken veel lol met elkaar, ook buiten het werk. Binnenkort gaan ze naar een concert in Ziggo Dome. Ze bezochten – “uit de comfortzone” – een dragshow, waar ook de mannen, die eerst aarzelden, een geweldige avond hadden. En toen laatst een collega jarig was trommelde iemand na afloop van het werk via de app anderen op om haar samen nog even thuis te feliciteren.
In wisselende samenstelling
Toch is er geen groepjesvorming. “We kunnen juist allemaal goed met elkaar”, legt Anja uit. De ene keer stelt die iets voor, bijvoorbeeld suppen, en gaan een paar collega’s mee. De andere keer neemt een ander het voortouw en bezoeken een zieke collega. Tot scheve gezichten leidt dat nooit, en wie niet in de appgroep wil, wordt “gewoon even” persoonlijk benaderd. Het is niet alleen humor en gezelligheid, ook leed wordt gedeeld. Anja vertelt hoe ze zich door het team gedragen voelde toen ze vertelde te gaan scheiden.
Welkom
“We staan er als team anders in”, spreekt Anja uit ervaring. “We drinken of eten hier vaak samen even wat, als het werk maar afkomt.” Invallers of tijdelijke krachten merken ook dat de sfeer relaxed is en dat ze welkom zijn en in het team meedraaien. En dat krijgen ze terug. Trots op die reputatie: “Als we bij het Flexbureau openstaande diensten aangeven, dan zijn die van ons als eerste gevuld.” Laura vult aan: “Ook leerlingen halen we daarmee weleens terug, of oud-collega’s.”
Gitaar mee
Door die sfeer en onderling goede verstandhouding hebben ze veel voor elkaar over en kunnen dus ook wat van elkaar hebben. Zoals ergens op aangesproken worden of omgaan met wat iemands zwakte of kracht is. “Je vrij en veilig voelen, jezelf kunnen zijn, vinden we heel belangrijk”, zegt Laura. “Neem van de week”, schudt ze zo nog een laatste voorbeeld ter illustratie uit haar mouw, “toen nam een nieuwe leerling zijn gitaar mee om voor bewoners te spelen. Dat hij dat na drie weken “gewoon” doet, durft, zegt wel wat over dit team en de sfeer.”