Ze investeren in je, als je aangeeft dat je verder wilt.
Lichamelijke aandoeningen waren weliswaar de aanleiding, maar de verhuizing naar Vivium was een weloverwogen keuze van mevrouw An Majoor (82). Ze ontmoette er activiteitenbegeleider Marieke de Bruin (41) uit Bussum. Bij Torenhof vonden ze allebei de ruimte om zelf keuzes te maken over hoe ze hun dag invullen.
‘Ik moest erg wennen’, bekent mevrouw. ‘Het is gewoon moeilijk als je minder zelfstandig en steeds afhankelijker wordt.’ Ze woonde in Laren en besloot te informeren naar de mogelijkheden
bij Torenhof. ‘Op dat moment was er keuze uit enkele appartementen. Als ik nog langer wacht, waar kom ik dan terecht?’ verwoordt ze haar afweging. ‘Nu kon ík kiezen.’ Inmiddels is
ze gewend en ervaart de saamhorigheid in huis, waar bewoners en medewerkers elkaar de ruimte geven. ‘Je hoeft niets te verbergen en kunt ook wat bij elkaar kwijt.’ Ze benadrukt haar eigen
leven te leiden: ‘Ik kan gaan en staan waar ik wil. Ik heb hier alle vrijheid.’
Die eigen regie ervaart Marieke in haar werk. Na een theateropleiding, kon ze bij Vivium een opleiding maatschappelijke zorg afronden, gevolgd door een opleiding tot verzorgende. Opgewekt:
‘Ze investeren in je, als je aangeeft dat je verder wilt.’ Andersom kijkt Vivium ook naar mogelijkheden en benadert medewerkers, zoals Marieke ervaarde. Of zij met haar achtergrond het wekelijkse
activiteitenprogramma in Torenhof opnieuw wilde opzetten, afgestemd op deze groep bewoners? Haar ogen glimmen. ‘Ik kan mijn creativiteit kwijt, en heb de ruimte en mogelijkheden om dingen
uit te proberen.’
Zo improviseerde ze wat af vanwege de coronamaatregelen, startte een gewaardeerde ontmoetingsgroep met een geestelijk verzorger toen de kerkviering verviel en maakt geheugentrainingen.
‘Die zijn soms wel lastig, hoor’, weet mevrouw. ‘Maar ’t moet prikkelen, hè’, gebaart ze naar haar hoofd. ‘Zo blijf je aan de gang.’ Marieke geniet als bewoners genieten van wat ze heeft bedacht of
gemaakt. ‘Fijn als ik zie, dat wat ik aanreik, ook aanslaat. Laatst zette ik etagères met wat lekkers neer, zette muziek op en dan maken bewoners er samen wat van.’ Ook mevrouw Majoor was van
de partij. ‘Ik ben geboren om te eten’, schatert ze waarop Marieke meteen reageert met een knipoog: ‘En dus voor onze proeverijen.’